Vandaag stond ronde 2 zaalhockey op het program voor mijn jongste zoontje. Zaalhockey, om 9.15 uur (gelukkig in de buurt). We hadden helaas niet getraind afgelopen week (mede omdat er ijs lag en de lokale ijsbaan open was), dus ik was benieuwd. Mijn zoontje stond op doel de 1e wedstrijd en we speelden tegen een zeer goede tegenstander. We begonnen enthousiast, maar al snel zag ik dat het een chaos was aan onze kant. De tegenstander daarentegen was erg goed en technisch. De doelpunten vlogen om de oren van mijn zoontje en ondanks dat kan ik oprecht zeggen dat hij het goed gedaan heeft. Hij heeft er nog minstens zo veel uit gehouden….. Er was helaas geen houden aan. Wij stonden te slapen, snapten de regels niet, wisten niet waar we moesten lopen en begrepen al helemaal niet meer hoe je ook al weer moest zaal hockeyen. De tegenstander snapte het allemaal wel. Gevolg, al in de rust 0-6 achter. Op advies van de tegenstander stelden wij na de rust een extra mannetje op (6 spelers in het veld + keeper, i.p.v. de normale 5) om wat meer tegenstand te bieden. Dat lukte een heel klein beetje, maar niet echt. Nog steeds vlogen alle ballen alle kanten op, zowel aanvallend als verdedigend. Eindresultaat 1-10. Jammerrrrrr….joh.
Omdat wij de thuisspelende ploeg waren, hadden wij na de wedstrijd rust terwijl, terwijl onze tegenstanders tegen elkaar speelden. Wij ouders even koffie drinken, de kinderen rennen door het complex. Ik kan me dit zelf van vroeger nog herinneren. Dat was altijd het leukst van zaalhockey, klooien en klieren tussen de wedstrijden door in zo’n groot sportcomplex. Nou, dat deden die van ons ook en dan met name het ouderwetse “verstoppertje spelen”. Na een uurtje plezier op naar wedstrijd nr. 2. Ik hield mijn hart vast, want er stonden 9 springveren in de kleedkamer en het ging over alles behalve hockey.
Eenmaal op het veld bleek dit ook nog zo te zijn. Na 30 seconden stonden we 0-1 achter. Toen was ik er klaar mee ( en mijn medecoach ook). Even de boel op scherp, de wisselspelers nogmaals uitleggen en de spelers in het veld “joystick” sturen en op hun plaats wijzen. En toen gebeurde het: we gingen scoren. De bal via mijn zoontje van rechts langs de balk, naar links via de balk, direct voorgegeven en scoren. 1-1, 2-1, 2-2, 2-3. 3-3, 4-3, 4-4, etc. We speelden geweldig en met heel veel inzet. Rode koppen, enthousiasme over ballen die ze hadden, aanwijzingen elkaar geven, op adem komen en meteen er weer in willen, etc. 4-5, 5-5, 5-6….. en met nog 1 minuut te spelen een strafcorner voor ons. Ohhhhh, wat zou dat mooi zijn. Via een kluts bal omhoog en nog een strafcorner. Met nog 20 sec op de klok. Dit moet hem worden. Hij wordt aangegeven, goed gestopt en prima in gepusht. Helaas, net naast. Jammer, maar wat een wedstrijd. Ouders op de banken, kinderen blij en wij als coaches super blij. Ze kunnen het dus echt wel.
Na afloop, bij het weg lopen van het veld spreekt een coach van het team dat na ons moet me aan. En? 5-6 verloren zeg ik, maar voor ons doen erg goed want wij zijn niet de grootste sterren. Nou zeg hij, dan is er toch nog heel veel ruimte voor progressie. En dat is zo! Sterker nog, volgende week verzamelen we een uur eerder en gaan we eerst een uurtje verstoppertje spelen.
