Bloemen, mooie woorden, een BBQ en vooral gezelligheid. Dat kenmerkt altijd het einde van een seizoen als spelers afscheid nemen van hun team of sport. Ook dit jaar weer nemen diverse spelers afscheid, vaak na jaren met elkaar gespeeld te hebben. De ene speler gaat een stapje lager spelen, naar een andere club of kiest voor een andere sport. De andere kan het fysiek niet meer aan, gaat verhuizen of heeft gewoon weg geen zin meer. Er is altijd wel een reden om te stoppen.
Zo ook het team wat hockeyvader jaren gecoacht heeft. Ooit samen als puppy’s begonnen en al die jaren zijn die jongens bij elkaar gebleven tot aan nu de jong-senioren aan toe. En daar komt nu ook een einde aan, helaas. Andere prioriteiten, werk, studeren, andere sport en nog andere redenen zorgen er voor dat velen van de jongens voor komend jaar afhaken. Einde van een tijdperk.
Ik zie ze nog staan als mannetjes van 8 a 9 jaar. De bal ging nog alle kanten op, de ene fanatiek, de andere een dromer. Bitjes en scheenbeschermers vergeten, fruit in de rust en limonade toe. Koude handjes in november en veters strikken. Elk jaar weer coachen en met dezelfde ouders als trouwe supporters. Het was een feest. Nu zijn ze in de 20 en draait hockey om de 3e helft en is het elke week een verrassing wie er is en of er genoeg zijn. Het is goed zo.
Maar de deur staat altijd op een kier. Een leuk studententeam, vriendenteam of ergens invallen. Ik zie het merendeel van die mannen toch wel weer ergens op een hockeyveld terugkomen, want er zijn dan genoeg redenen om te stoppen, maar er zijn nog veel meer redenen om door te gaan of weer te beginnen. Teamsport blijft toch het mooiste wat er is. Samen sporten, samen gezelligheid en samen beleven. Hockeyvader stopt nog niet en gaat nog een jaartje door.
