Weet je hoe leuk het is tegenwoordig om een wedstrijd te moeten fluiten? Nou, niet! Waar we in het voetbal al jarenlang gedoe zien is het bij het keurige hockey ook steeds minder leuk aan het worden. Spelers worden mondiger, coaches misdragen zich en ouders langs de kant denken dat ze ook maar alles mogen roepen. Dus een potje fluiten is niet meer echt leuk. En dan met name voor alle nieuwe, jonge scheidsrechtertjes die in de jeugd hun scheidsrechters-kaart halen.
Beginnende scheidsrechter met schreeuwende ouders en coaches langs de kant
Moet je voorstellen dat je 16 a 17 jaar bent, heb je net je scheidrechters-kaart behaald, je vindt het al spannend en dan krijg je ook nog eens alle vader en moeders die langs de kant staan over je heen. Of een losgeslagen coach, vaak een vader die er zelf niet al te veel van snapt, die van alles roept. Vindt je het gek dat de jeugd niet meer wil fluiten. En hetzelfde geldt op de zondagen waar jong-senioren veteranen moeten fluiten en op moeten treden bij discussies in het veld. Dat gaat dus niet.
Scheidsrechter bij Rugby; het voorbeeld
Heb je de afgelopen weken het WK Rugby gezien? Grote, stoere kleerkasten die elkaar met alles wat ze hebben tackelen. Bloed, armen uit de kom, gebroken ledematen en nog veel meer. Het lijkt in het begin dat alles mag. Tot dat je vaker kijkt en dan blijken er toch wel veel regels te zijn. Maar het allerbeste is het respect naar de scheidsrechter. Vaak een klein mannetje tussen al die reuzen, maar de scheidsrechter is daar wel de baas. Een overtreding? Accepteren en weglopen. Gele kaart? Direct 10 minuten op de bank. En tegenspreken is al helemaal uit den boze. Geen 20 man schreeuwend om een scheids heen of overdreven gerol op het veld. Maar respect naar de scheidsrechter en naar elkaar. Misschien wordt hockeyvader wel rugbyvader. Dat is een stuk leuker inmiddels.
