Zondagochtend om 9.30 uur op pad, een uur in de auto om vervolgens met 9-3 te verliezen en ook nog geblesseerd uit te vallen. Dat is het huidige hockeyleven van hockeyvader op dit moment. Hockey is toch leuk?
Prachtige passeerbewegingen….in mijn gedachten, maar de werkelijkheid…..
Hockeyvader speelt zelf bij de oude mannen, maar nog best op een hoog niveau (Overgangsklasse). Als je zelf 20-er bent en in H1 of H2 speelt is dit een hele leuke klasse. “Deels” landelijk, je komt op mooie clubs en speelt tegen tegenstanders van naam en af en toe zelf nog een (oud) international. Kortom, dat is toch leuk. Maar als je eenmaal ouder wordt en op het oude mannen niveau terecht komt lijkt het leuker dan het is.
Tuurlijk zit het er nog wel in, maar vooral in het hoofd. Lekker op niveau spelen, interessante tegenstander, geen “gehak” en vaak goede scheidsrechters. Een paar jaar geleden was het nog redelijk te doen en wonnen we ook nog redelijk wat, maar inmiddels worden de oude mannen ouder en ouder (en de tegenstanders jonger en jonger, ondanks dat ze veteranen-leeftijd gerechtigd zijn). Ik zie mezelf mooie bewegingen maken, duelleren en veel meters maken over het veld….. in mijn gedachten. In de werkelijkheid wil het lichaam steeds minder, loop je een hele week mank en zijn die passeerbewegingen al lang verleden tijd.
1e klasse? Vroeger was dit niet bespreekbaar
Kortom, het wordt tijd voor een stapje lager. Geen Overgangsklasse, maar 1e klasse. Is ook prima. Vroeger was dit geen optie en was de 1e klasse “niet bespreekbaar”, maar zoals zo vaak wordt relativeer je alles als je ouder wordt. Even wat vaker winnen, tegenstanders van dezelfde leeftijd, meer “lokale” tegenstanders dus lekker dichtbij, wat minder op je tenen hoeven lopen en dus minder pijn in het lichaam en uiteindelijk dus meer plezier.
De komende weken is het even uitzingen en dan op naar volgend jaar in een nieuwe klasse. Ik verheug me er op en misschien komen die passeerbewegingen dan ook weer eens tevoorschijn? Wie weet…….
