De eerste ronde zit er op. De selectietraining heb ik het dan over. Aan het einde van het seizoen altijd weer spannend. Wie gaat er naar een selectieteam en wie niet. Voor mijn oudste zoon is het zeer spannend, omdat hij in aanmerking komt voor een selectieteam. Voor mijn jongste zoon is het wat minder spannend, want die wil gewoon lekker in een team met zijn vriendjes. Gelijk heeft hij.
Met name dat laatste vind ik eigenlijk wel mooi. Tuurlijk is het hockeyspel in zo’n selectieteam veel beter, maar dat “geklooi” in zo’n breedte team is toch veel leuker. Vriendjes, niet alles gaat om winnen en lekker samen op het veld staan. Ik geniet er met volle teugen van. Sterker nog, eigenlijk vind ik het coachen en trainen van die teams veel leuker. Het is soms sleuren en trekken, maar dat moet je dan maar accepteren. Zolang ze met een glimlach van het veld komen is alles goed.
Komend jaar ga ik waarschijnlijk het selectieteam van mijn oudste zoon trainen en coachen (als hij in dat team komt tenminste). “Echt” hockey, serieus en al heel erg gericht op winnen. Mijn jongste zoon wil eigenlijk stoppen met hockey, maar omdat hij nog geen andere sport weet gaat hij nog even door. Dus gisteren op naar de selectietraining, waar hij eigenlijk niks te zoeken heeft. Hij weet ook wel dat hij niet in het 1e teampje komt. Maar hij heeft goed zijn best gedaan en had een hoop lol met zijn vriendjes. Gelukkig mag ik komend jaar me ook wat bemoeien met dat team in de vorm van training geven en ondersteunen met coachen. Leuk en eigenlijk verheug ik me meer daarop!
Volgende week de laatste rondes en dan weten we meer.
