Zondag 12.45 uur en klaar voor de start en hockeyvader mag met zijn veteranenteam spelen. Daar staan we dan: 11 oude mannen die een beetje opkijken tegen onze tegenstander, het befaamde HDM. Ooit de crème de la crème van Nederland, maar nog steeds een grote club met bekende naam in het tophockey. Er staan 11 oud-hoofdklasse spelers aan de andere kant van het veld klaar om ons terug naar de Provincie te sturen. Het merendeel van ons is dik boven de 40, dus je zou toch mogen verwachten dat we het allemaal al wel gezien hebben, toch?
Ik voel me zelf ook weer 12. Ik weet nog wel dat ik op die leeftijd best hoog speelde en dat we dan naar het grote Bloemendaal of Amsterdam moesten. Dan kwamen wij als jongentjes uit de provincie op een veld waar er een team stond met 11 jongens in gesponsorde pakken, met dure sticks en schoenen en netjes gekapte haren. Wij waren echte “boeren”, alleen hadden wij dat zelf niet door. Niks gesponsorde pakken, niks dure stick (als je pech had dan had je de oude stick van je broer of pa) en al helemaal niet netjes samen inlopen en een echte warming up doen. Een coach? Dat was een vader, maar zeker niet een trainer/coach met clubkleding incl. logo’s enzovoorts. Dat hadden we in het “hoge” noorden allemaal niet. Grappige is dat we toch wel erg veel wedstrijd wonnen…..
Nou, zo stonden we er dus gisteren ook bij. Het begint al in een clubhuis, waar de trofeeën en foto’s uit historische jaren hangen. Bekende namen komen voorbij en sommigen van die namen hebben medailles van Olympische Spelen. Toch wel wat spannend en indrukwekkend. We doen heel stoer met z’n allen dat het ons niks doet, maar als we het veld op gaan wordt het toch wel wat stil. We beginnen nog goed, maar al snel lopen we heel naïef over het veld te stampen. We laten gaten vallen die we nooit laten vallen, dekken ver van de man en de tegenstander heeft de middag van hun leven. Wat een vrijheid en open kansen. Wij krijgen ook wel kansen, maar ja, wij hebben geen Olympische medailles, dus niet elke kans gaat er bij ons in. Het gekke is dat het wel een hele, leuke open wedstrijd is. Open, met name dat was het. Eindresultaat: 9-3 verloren.
Terug in de auto komen we tot de conclusie dat we toch wel hele kleine mannetjes waren vandaag en inderdaad; terug naar de provincie gestuurd zijn. Jongentjes van 12 waren we weer. Nou, in maart komen de grote heren naar de provincie en dat zullen we nog wel eens zien hoe naïef we zijn. Ik ga alvast op zoek naar mijn medailles om die op te hangen in het clubhuis. Maar of die medailles van schaatstochten, wandeltochten en dorpsfietstochten imponeren? Ik weet het niet……
