Eindelijk is het zover, na maanden training in de sportschool, fietsen en wandelen ben ik vanmorgen voor het eerst gaan hardlopen, na mijn knieoperatie in maart. Nou ja, hardlopen, een rondje van 5 km joggen.
Vanmorgen mijn hardloopschoenen aangedaan en ik moet eerlijk zeggen dat ik het best spannend vond. Ondanks dat de knie gerepareerd is, voelt het erg roestig aan, dus ik was benieuwd hoe het zou gaan. De eerste stappen waren nog al onwennig, maar gaande weg ging het steeds beter. Beter, nou ja, het ging. Je moet je voorstellen dat het voelt als of je aan 1 been een heerlijke, dempende schoen aan hebt en met het andere been ben je met blote voeten en landt je op het asfalt. Kortom, dat dempt niet. Lekker bot op bot.
Maar, al met al, heb ik het rondje volgehouden en de knie ging goed. In de middag moest ik naar de fysio en de knie was niet dik en voelde niet warm. De fysio was tevreden maar moest wel erg lachen over hoe ik het ervaren had. “De knie moet ook weer even wennen”, was zijn antwoord. Het moet weer even “voegen” allemaal, knie, enkel, bovenbeen, spieren etc. Die zijn 2 jaar niet of nauwelijks gebruikt op die manier. Dus wat wil je…..
Wat wil je? Vol weer aan de bak, hockeyen, alles. Ja, dat kan dus nog niet, maar ik kom er aan. September komt in zicht en wellicht hockey ook weer. Joepie!
