‘Ambieert u nog een hardloop carrière?’
Dat was een van de eerste vragen die de arts afgelopen week mij stelde in het ziekenhuis bij de controle van mijn knie na de meniscus operatie in maart. Inmiddels zijn we ongeveer 6 weken verder en normaal gesproken zou je na zo’n operatie alles weer moeten kunnen. Ik dus niet…..De knie is nog dik, voelt instabiel en rennen lukt al helemaal nog niet. Probleem is natuurlijk de leeftijd (veteraan) en dat er kraakbeen beschadigd is. Maar ja, de doelstelling staat nog steeds, mee kunnen doen bij de laatste wedstrijden van het seizoen (juni). De arts schiet in de lach en kijk me met zo’n blik aan of ik het serieus bedoel. Even weet ik niet zo goed wat te antwoorden, maar ik blijf bij mijn mening. ‘Nee meneer, dat wordt pas september,’ vertelde de arts me vervolgens. September? En ik dacht nog 1 of 2 keer aan het einde van het seizoen mee te kunnen doen en na maanden een rentree op het hockeyveld te kunnen maken. Valt dat even tegen…..
Nou ja, dan maar nog even rust. ‘Fysiotherapie moet ik gaan doen’, vervolgt de arts haar verhaal. Zorgen dat mijn linkerbeen weer op kracht komt. Ze doet een paar kleine testen (o.a. gestrekt been heffen, etc.) en dat lukt met rechts wel, maar het linkerbeen doet niks. Nu valt het me ook pas echt op dat mijn linkerbeen 2x zo dun is t.o.v. mijn rechterbeen. Alle spiermassa is weg (wat niet zo gek is natuurlijk). Hmmm, het begint me te dagen waarom ik nog niet kan hockeyen. “Kan ik wel wat beginnen met krachttraining?’. Ja dat mag. ‘En hardlopen’. Toen werd het stil en kwam dus die vraag of ik nog een hardloop carrière wilde gaan beginnen. Nou niet echt (want hockeyers houden niet van hardlopen), maar ik rende 1 a 2 keer in de week nog een klein rondje voor mijn conditie. Het hoge woord kwam er toen uit, dat hardlopen niet aan te raden valt. Hockey kan, tennis kan, voetballen misschien, maar hardlopen (lange afstand) niet. He, wat jammer. Dat had ik nu altijd nog willen doen……not!!!!. Voordeel hiervan is dat ik tenminste ook echt een excuus heb om niet te deel te nemen aan het grote lokale event (halve marathon van Egmond), wat volgens iedereen ‘je een keer gedaan moet hebben’. Ik wil wel, maar…… hihi.
Fietsen is het advies. Veel fietsen. Ik houd wel van fietsen, maar dan met mijn gezin, leuke fietstochtjes. Mountainbiken ook is leuk (vooral rondje op het parcours in Schoorl), maar dat lukt nog niet met de knie. Nee, wielrennen dan maar. In je eentje op zo’n buikschuiver dwars door de polder. Goed voor de conditie, niet belastend voor je gewrichten en lekker buiten (is al beter dan een sportschool). Nou ja, als dat goed is voor het herstel gaan we dat doen. Voordeel is meteen dat ik een verjaardagscadeau weet voor eind mei (een racefiets). Kortom, als je binnenkort iemand voorbij ziet zoeven in de Noord Hollandse polder, dan is het de hockeyvader getransformeerd tot fietsvader.
