1,2,3,4,5,6,7,8……. Hé, waar is nr 9? Kent u dit? Ik wel. 10 jongentjes in het team. 1 heeft er afgezegd, dus heb je er nog maar 9, tenminste dat is de bedoeling. Daar sta je dan om 9 uur op zondag te wachten voor vertrek naar Amsterdam om te zaal hockeyen. “Waar is….?”. We missen er 1.
Dan maar even bellen met huis. Helaas, er wordt niet opgenomen. Dan maar bellen met “pa”, die voor zijn werk in het buitenland zit. “Ja, hij zou er gewoon moeten zijn”, is zijn antwoord. Nog maar een keer bellen dan. Uiteindelijk, na veel gebel en geapp is er contact. Verslapen. Ok, snel actie. 2 auto’s gaan alvast op pad en 1 auto scheurt langs zijn huis om hem op te halen, dan komt in ieder geval het merendeel van het team nog op tijd. Maar helaas, het leed is al geschied. Onderweg naar Amsterdam merken we al dat het krap gaat worden. We spelen om 10.00 uur en om precies 10.00 uur parkeren we de auto voor de deur van de sporthal. Rennen naar binnen, waar de tegenstander al met boze gezichten staat te wachten. Probleem bij zaalhockey is dat de wedstrijden precies op tijd moeten starten, omdat de zaal de hele dag “volgeboekt” is. Kortom, er is geen ruimte voor rek. Snel schoenen aan, scheenbeschermers om, bitjes in, en het veld in. Gelukkig zijn we met precies 6 dus we kunnen spelen. Het grappige is dat het nog niet eens zo slecht gaat. Na ongeveer 20 minuten komt te rest en zijn we compleet.
Ach, zou je zeggen, dat kan een keer gebeuren toch? Ja, dat is waar, maar in dit geval is het niet de eerste keer. Vergeten te trainen (ondanks dat we al jaren op vrijdag trainen), verslapen, “opa en oma” wisten het niet, etc. Op zich allemaal niet zo erg, maar het vervelende voor een coach is dat je niet wilt dat je iemand vergeet. Dat is mij namelijk een keer overkomen toen ik zelf nog speelde. Nou, niet mij persoonlijk, maar wel bij een teamgenoot. Toen ik zelf een klein jongentje was namelijk moesten wij ook een keer uit spelen, zoals om de week. Tijdens het verzamelen gebeurde dus hetzelfde als bij ons afgelopen weekend. Even tellen en we hadden er 1 te kort. Echter, dat was nog in de prehistorie (zonder mobiele telefoons) dus even bellen of appen was er toen nog niet bij. Hoe je met elkaar afsprak is me nu een raadsel, maar blijkbaar werkte het toen. We mistte er dus 1 en omdat het wat langer duurde zijn we gewoon vertrokken. Achteraf bleek dat jongetje 2 minuten nadat we vertrokken waren op de club te zijn afgezet, terwijl zijn ouders ergens heen gingen. Dat jongetje heeft dus de hele ochtend alleen op de club staan wachten en is uiteindelijk onder de hoede van de wedstrijd commissie genomen (om daar maar te wachten), want niemand kon contact met ons of zijn ouders leggen (mede weer vanwege de nog niet bestaande communicatiemiddelen). Uiteindelijk heeft hij de hele ochtend daar gewacht tot zijn ouders weer op de club waren, ongeveer op het tijdstip dat wij ook weer arriveerden. Dat was niet zo leuk…..en dat wil je als coach niet.
Gelukkig kunnen we elkaar nu makkelijk bereiken, waardoor het toch nog allemaal goed gekomen is. Excuses kwamen er via de app, “vergeten wekker te zetten”. Gevolgd door het bericht “Ben bang dat ik nu onderwerp van je column ga worden…”. JAZEKERS, HIER IS IE……….
